27 ώρες στο Changi!

Ντιζάιν για όλους στο κατάστημα Naiise Iconic. (Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Το καλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου βρίσκεται στη Σιγκαπούρη. Και δεν είναι μόνο κόμβος μετεπιβίβασης ταξιδιωτών, αλλά και ένα τεράστιο ψυχαγωγικό πάρκο.

Κάτω από έναν γιγαντιαίο γυάλινο θόλο, όπου ένας καταρράκτης ρίχνει τα ορμητικά νερά του από ύψος σχεδόν 40 μέτρων και ένα στριφογυριστό μονοπάτι διατρέχει πυκνές συστάδες από φοινικόδεντρα, συκιές, ορχιδέες και ανθούρια, εμφανίστηκε μπροστά μου ένα ρομπότ. Είχε ύψος περίπου 1,5 μέτρο και ακολουθούσε τα βήματά μου. Διέθετε ενσωματωμένα ραφάκια με εμφιαλωμένο νερό και με τραγουδιστή φωνή προέτρεπε τους περαστικούς να πάρουν ένα μπουκάλι. Ενθουσιασμένη, άπλωσα το χέρι μου. Όμως το ρομπότ δεν κοντοστάθηκε για να πιάσουμε την κουβέντα, ούτε βέβαια κι εγώ. Ήμουν έτοιμη να περπατήσω πάνω σε ένα δίχτυ το οποίο αιωρούνταν στα 25 μέτρα πάνω από το έδαφος. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι διακοπές μου στο αεροδρόμιο.

Ντιζάιν για όλους στο κατάστημα Naiise Iconic. (Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, θα ήθελα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Δεν αναφέρομαι σε ένα οποιοδήποτε αεροδρόμιο, αλλά στο Changi της Σιγκαπούρης, έναν προορισμό που αποτελεί εν μέρει θεματικό πάρκο και εν μέρει θόλο φουτουριστικής ευχαρίστησης. Και παρότι τα αεροδρόμια λειτουργούν συνήθως σαν ενδιάμεσος σταθμός –μια περιστρεφόμενη πόρτα που χωρίζει το μέρος στο οποίο βρίσκεσαι από αυτό στο οποίο πηγαίνεις–, το Changi έχει το σπάνιο χαρακτηριστικό ότι σε προσκαλεί να παραμείνεις σε αυτό. Είναι μάλιστα τόσο θελκτικό για τον επισκέπτη, που, καθώς σχεδίαζα ένα ταξίδι στη νοτιοανατολική Ασία, πρότεινα στον άνδρα μου, αντί να αλλάξουμε απλώς αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, να διανυκτερεύσουμε σε αυτό. Πιο συγκεκριμένα, να περάσουμε εκεί 27 ώρες απολαμβάνοντας τις εντυπωσιακές ατραξιόν του. Nα αράξουμε στον rooftop κήπο Sunflower. Να δούμε πεταλούδες στο τροπικό καταφύγιο. Να χαθούμε στον λαβύρινθο με τους καθρέφτες (Mirror Maze). Nα κάνουμε τσουλήθρα. Να εξερευνήσουμε «διαδρομές περιπάτου» εσωτερικού χώρου με βλάστηση τόσο πλούσια όσο αυτή που συναντά κανείς στο φυσικό περιβάλλον. Ποιος ασχολείται αλήθεια με τα αεροπλάνα, όταν χαζεύοντας το website του Changi νιώθεις ότι ξεφυλλίζεις την μπροσούρα ενός all-inclusive resort: δωρεάν προβολές ταινιών σε αίθουσες που λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο, ρετρό φλιπεράκια και σόου «ήχος και φως» με πρωταγωνιστή έναν πανύψηλο καταρράκτη που πέφτει από ένα κυκλικό άνοιγμα της στέγης.

Το παρασκήνιο

Πέρυσι, από το Changi πέρασαν περισσότεροι από 65,6 εκατ. επιβάτες, γεγονός που το τοποθετεί στην κορυφαία εικοσάδα αεροδρομίων στον κόσμο ως προς την κίνηση επιβατών, εμπορευμάτων και αεροσκαφών, σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Συμβουλίου Αεροδρομίων. Ωστόσο, παρά τη μεγάλη κίνηση που συγκεντρώνει, εδώ και επτά χρόνια οι ταξιδιώτες το ψηφίζουν ως το καλύτερο αεροδρόμιο στον κόσμο, όπως προκύπτει από τη σχετική κατάταξη της Skytrax. Φέτος, ανέβασε δε ακόμη περισσότερο τον πήχη, με τα εγκαίνια του Jewel Changi Airport, ενός συγκροτήματος εμπορικών και ψυχαγωγικών χρήσεων από γυαλί και ατσάλι, προσβάσιμου τόσο στους ταξιδιώτες όσο και στους ντόπιους.

Ο τερματικός σταθμός 3 του αεροδρομίου Changi προσφέρει απεριόριστες επιλογές για τις αγορές σας. (Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Και ενώ όλο και περισσότερα αεροδρόμια εισάγουν στο μενού τους νέες εμπειρίες πέρα από τις αγορές σε ακριβές μπουτίκ και το φαγητό –όπως για παράδειγμα τα φετινά εγκαίνια θερμαινόμενης πισίνας υπερχείλισης και παρατηρητηρίου στο TWA Hotel του JFK, στη Νέα Υόρκη–, κανένα δεν έχει μπορέσει να ξεπεράσει το Changi, και το Jewel είναι η πιο περίτρανη απόδειξη. Ασφαλώς διαθέτει μοδάτα εστιατόρια, καταστήματα και μπαρ. Έχει όμως να επιδείξει και απίστευτους κήπους και παιχνιδιάρικες ατραξιόν, που θα ταίριαζαν κάλλιστα στο εργοστάσιο σοκολάτας του Γουίλι Γουόνκα: ζώα φτιαγμένα από λουλούδια φωτεινών αποχρώσεων, γρασίδι μέσα από το οποίο αναδύεται τεχνητή ομίχλη ενθουσιάζοντας τα παιδιά, μια γέφυρα με γυάλινο δάπεδο, έναν λαβύρινθο από θάμνους με λουλούδια που «κλείνουν», πριν προλάβεις να τα μυρίσεις και να καταλάβεις πως δεν είναι αληθινά.

Τι συμβαίνει λοιπόν στον ταξιδιώτη όταν ένα αεροδρόμιο είναι προορισμός από μόνο του; Για να το μάθω, έκανα check in στο Crowne Plaza Changi Airport (το καλύτερο ξενοδοχείο εντός αεροδρομίου στον κόσμο για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, σύμφωνα με τη Skytrax).

Check in με την ανατολή

Ήταν 7 π.μ. όταν έφτασα στο Crowne Plaza, το οποίο επέλεξα για τη διαμονή μου, γιατί, παρότι βρίσκεται σε τερματικό σταθμό αεροδρομίου, δίνει την αίσθηση τροπικού resort (διακοπές ήθελα να κάνω, έτσι κι αλλιώς). Διαθέτει εξωτερική πισίνα και ξαπλώστρες, ξύλινα decks, νησίδες από φοινικόδεντρα. Ανοιχτοί διάδρομοι επιτρέπουν στην υγρή ζέστη της Σιγκαπούρης να εισχωρήσει, δημιουργώντας μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Η θέση του ξενοδοχείου, δίπλα σε μια γέφυρα που οδηγεί στο Jewel, σημαίνει ότι μπορείς να περπατήσεις απευθείας μέχρι το νέο απόκτημα του Changi (αν και αξίζει και το Skytrain, για να δεις από πιο κοντά τον καταρράκτη). Καθώς η πτήση μου ήταν πρωινή, είχα κανονίσει να καταβάλω την έξτρα χρέωση που προβλέπεται για early check in (160 δολάρια Σιγκαπούρης, δηλαδή περίπου 106 ευρώ), προκειμένου να αποφύγω την αναμονή για το δωμάτιο (αν θέλετε να μείνετε μέσα στο Jewel, μπορείτε να δοκιμάσετε εναλλακτικά το ανερχόμενο Yotelair).

Πρωινή βόλτα στο Jewel

Τακτοποίησα τη βαλίτσα μου και έφυγα για το Jewel, το οποίο ο Moshe Safdie, ο αρχιτέκτονας που το σχεδίασε, περιέγραψε στο Architectual Digest ως ένα είδος «μυστικιστικού παραδεισένιου κήπου». Καθώς στέκεσαι στο deck παρατήρησης, ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα και πυκνούς θάμνους –ο καταρράκτης πέφτει μέσα στο κτίριο– δεν γίνεται να μη μαγευτείς. Θαύμασα την ανθρώπινη εφευρετικότητα, την κλίμακα και την ομορφιά του χώρου. Επισκέπτες με σακίδια στην πλάτη, σέρνοντας τη βαλίτσα τους, έκαναν στάση για φωτογραφία, με τα ορμητικά νερά να σφυρίζουν πίσω τους σε μια σύγχρονη εκδοχή του Νιαγάρα. Όταν το φως του ήλιου έπεσε πάνω στο νερό, σχηματίστηκε μάλιστα και ουράνιο τόξο.

Ο εντυπωσιακός καταρράκτης HSBC Rain Vortex. (Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες των θαυμάτων, υπάρχει και εδώ μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και τη δυστοπία. Κοιτάζοντας γύρω, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα μέλλον στο οποίο οι άνθρωποι ζουν σε σκεπαστές πόλεις με θόλους, ελεγχόμενη θερμοκρασία και ατελείωτα καλοκαίρια. Οι πινακίδες μιλούν για «μονοπάτια» στα οποία μπορείς να «περπατήσεις», λες και τα καθαρά και λεία δάπεδα του Jewel είναι κακοτράχαλες διαδρομές στην άγρια φύση. Τα δέντρα και οι θάμνοι γύρω από τον καταρράκτη έχουν όνομα εταιρείας: ο λόγος για τη Shiseido Forest Valley, από την ιαπωνική μάρκα προϊόντων ομορφιάς. Όσο για τον καταρράκτη, είναι επισήμως γνωστός ως HSBC Rain Vortex. Περιβάλλεται από καταστήματα και εστιατόρια, επιτρέποντας στον επισκέπτη να διακρίνει από τη μια το τοπίο-ζούγκλα και από την άλλη τις τελευταίες τάσεις της μόδας στην μπουτίκ Calvin Klein ή την ουρά για το μπεργκεράδικο Shake Shack. Το αποτέλεσμα είναι ένας συγκλονιστικός συνδυασμός τεχνητού και φυσικού, στον οποίο τα φώτα μπορούν να βάψουν έναν καταρράκτη κόκκινο ή να σου δώσουν την αίσθηση ότι απολαμβάνεις το δείπνο σου στην ύπαιθρο, κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Η Shiseido Forest Valley με την τροπική βλάστηση, στο εμπορικό συγκρότημα Jewel. (Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Πρωινή Ισορροπία

«Απλώς μην κοιτάς κάτω», μου είπε ο άντρας μου. Έλα όμως που το έκανα. Κάτω από τα πόδια μου μπορούσα να διακρίνω τα κεφάλια των ανθρώπων και αμέσως έκανα τον συνειρμό ότι προσγειωνόμουν στη βιτρίνα με τα ακρυλικά κουτιά του καταστήματος Muji που υπήρχε εκεί. Άρπαξα το χέρι του συζύγου μου, ενώ μια γυναίκα γύρω στα εβδομήντα αναπηδούσε στο δίχτυ μετά από εμάς με τα χέρια στον αέρα, κάνοντας γκριμάτσες και γνέφοντας σε ένα μικρό κορίτσι, όχι πολύ πίσω της. Εν τέλει, επέστρεψα σε σταθερό έδαφος, όπου συνειδητοποίησα ότι πιο... γήινες δραστηριότητες, όπως ο Λαβύρινθος με τους Καθρέφτες (για τον οποίο μου έδωσαν ένα κολυμβητικό «μακαρόνι» με το οποίο χτυπούσα τον χώρο μπροστά μου, για να αποφύγω να πέσω πάνω σε καθρέφτη), ήταν πιο πολύ στα κυβικά μου.
Πράγματι, παρότι οι δραστηριότητες τύπου Cirque du Soleil είναι καινοτόμες και διασκεδαστικές (χμ, για κάποιους), το Changi είναι στα καλύτερά του όταν φέρνει στον νου το πνεύμα του τόπου στον οποίο βρίσκεται, τη Σιγκαπούρη δηλαδή, μια αψεγάδιαστη «πόλη με κήπο».

Από εστιατόριο σε εστιατόριο.

Με βραβευμένα εστιατόρια και σπεσιαλιτέ από τη Σιγκαπούρη και όλη την Ασία (σιγκαπουριανή κουζίνα στο Violet Oon Singapore, μαγειρευτά στο Beauty in The Pot), ζήσαμε την εμπειρία του γεύματος στο Jewel λες και βρισκόμασταν σε μπουφέ κρουαζιερόπλοιου. Ένας φίλος που ζει στη Σιγκαπούρη ήρθε μαζί μας για dim sum (ντάμπλινγκ γαρίδας, σπρινγκ ρολ με κομματάκια κοτόπουλου, κινέζικα buns με χοιρινό και μπάρμπεκιου σος) στο Tim Ho Wan, υποκατάστημα του ομώνυμου, βραβευμένου με αστέρι Michelin, εστιατορίου του Χονγκ Κονγκ (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει πολύ λογικές τιμές). Έπειτα, σειρά είχε το γιαπωνέζικο Soba Noodles Tsuta, παράρτημα του πρώτου εστιατορίου ράμεν που έλαβε αστέρι Michelin, όπου παραγγείλαμε ένα Shoyu soba, για να ακολουθήσει ωμό (μη παστεριωμένο) γάλα και παγωτό μηχανής της γιαπωνέζικης φίρμας Icenoie Hokkaido. Τέλος, στο Birds of Paradise μας περίμενε το λεγόμενο «βοτανικό gelato» με γεύσεις από τη φύση, όπως λευκό χρυσάνθεμο.

Για κεκάκια με... τολμηρές γεύσεις, όπως αυτή του φρούτου ντούριαν, θα πάτε στο Rich & Good Cake Shop. (Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Όλο το απόγευμα το περάσαμε χαζεύοντας τοπικά σνακ και πάγκους με γλυκίσματα, σαν να βρισκόμασταν σε υπαίθρια αγορά. Στο Rich & Good Cake Shop, γνωστό για τα ελβετικά ρολά του, μια επιγραφή εξηγούσε ότι, «λόγω υπερβολικής ζήτησης και περιορισμένων αποθεμάτων», κάθε ενήλικας μπορεί να αγοράσει μόνο ένα γλυκό. Από τα μικρά κουτάκια, η μοναδική γεύση που είχε απομείνει ήταν το ντούριαν, ένα φρούτο με τόσο δυσάρεστη μυρωδιά, που δεν επιτρέπεται η μεταφορά του με τα μέσα αστικής συγκοινωνίας στη Σιγκαπούρη. Στο μεταξύ, στο Irvins Salted Egg, ένα μαγαζί που πουλά αλμυρά σνακ από αυγό, σχεδόν τα πάντα ήταν sold out. Κατάφερα να προμηθευτώ ένα σακουλάκι πατατάκια με επικάλυψη από κρόκο αυγού, τα οποία αργότερα ανακάλυψα δυστυχώς ότι είναι «επικίνδυνα εθιστικά», επιβεβαιώνοντας το μότο της εταιρείας.

Το βραδινό σόου

Το βράδυ έφτασε γρήγορα και μαζί του ξεκίνησε το πρώτο από τα δωρεάν νυχτερινά σόου «ήχος και φως» στο Rain Vortex. Ακολουθήσαμε τα πλήθη των επισκεπτών καθώς το έσκαγαν από τα καταστήματα και κρέμονταν από τα μπαλκόνια, με τα smartphones σε ετοιμότητα, για να παρακολουθήσουν τον καταρράκτη σε ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων και προβολών, σε ένα θέαμα συντονισμένο στον ρυθμό ξεσηκωτικής μουσικής. Ίσως ακόμη πιο εντυπωσιακό από το ίδιο το σόου είναι το γεγονός ότι ένας τεράστιος καταρράκτης μπορεί να ελέγχεται με διακόπτες, σαν να ήταν ηλεκτρική συσκευή. Όσο περνούν οι ώρες, αυτή η διαπίστωση σε τρώει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Τα ζωώδη ένστικτά σου –αδρανοποιημένα αρχικά από τους εντυπωσιακούς χώρους του Jewel– ξυπνούν και αρχίζεις να αισθάνεσαι ανήσυχος. Γιατί, παρότι ξέρεις ότι σε περιβάλλουν κάθε λογής δέντρα και φυτά, ανάμεσα σ’ εσένα και τον ουρανό υπάρχει ένα πραγματικό ταβάνι.

Πριν από τον ύπνο.

H νύχτα είχε έρθει για τα καλά και μας βρήκε κάτω από νέφη από πλέγματα συρμάτων που λαμποκοπούσαν, γεμάτα κρυστάλλους Swarovski, για τη δεύτερη παράσταση «ήχος και φως» της βραδιάς. Yπερβολικά κουρασμένοι για οτιδήποτε άλλο, συρθήκαμε έως το ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε βαθιά, στη σκιά του πύργου ελέγχου του Changi. Μετά βίας άκουγα τα αεροπλάνα που πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου.

πηγή