Αργεντινή, Χιλή, Βολιβία, Περού: Διασχίζοντας το ατελείωτο μονοπάτι της Λατινικής Αμερικής
Η Λατινική Αμερική μοιάζει με άπλωμα ζωής
Η Λατινική Αμερική δεν είναι ένας απλός προορισμός. Μοιάζει με άπλωμα ζωής, σαν ένα ατελείωτο μονοπάτι που περιμένει κάθε σου βήμα. Αφέθηκα για μέρες στα σοκάκια του Palermo στο Μπουένος Άιρες, για να χαθώ στην αγορά του «γοτθικού» San Telmo και στην plaza Dorrego· εκεί που η μουσική και το tango γίνονται πνοή και ήλιος. Το πέρασμα στη Χιλή κατέληξε στο San Pedro de Atacama, στην έρημο που το απόλυτο τίποτα μοιάζει να σου χαρίζει σχεδόν τα πάντα. «Καλώς ήλθες στην έρημο» μου είπαν κι αυτή η ησυχία νύχτωνε με έναν ουρανό γεμάτο αστερισμούς και το ηφαίστειο Licancabur να ξυπνά υπομονετικά. Τρεις μέρες οδήγηση αρκούσαν για τη διάσχιση στη Βολιβία και εκείνο ξημέρωμα που δεν θα με αφήσει ποτέ. Η απόλυτη ηρεμία και τα χρώματα στο Salar de Uyuni μοιάζουν με αίσθηση που δύσκολα ξεχνάς.
Κι αν όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα θα γίνουν έτσι όπως δεν τα έχουμε φανταστεί· σαν ένα ταξίδι που ξεκινά κάθε που επιστρέφω.
Και μετά, η «σκληρή» πόλη της Λα Πας· να κρύβει μια «ειρηνική» απλότητα και όλη την ανθρωπιά της Βολιβίας. Η διάσχιση στο Περού με βρήκε να γράφω κείμενα στις ταράτσες της Arequipa, στην όαση της Huacachina, δίπλα απ' τους Σαμάνους στη ζούγκλα του Iquitos, για να συναντήσω την ορειβατική αποστολή των Locas Botas στο Κούσκο. Ενάμιση περίπου μήνα μετά και η 4ήμερη διάσχιση του Inca Trail με φέρνει να οδηγώ, μαζί με τον φίλο Γιάννη Αποστόλου, την ελληνική αποστολή στο Μάτσου Πίτσου. Σκηνές, διαμονές στο βουνό, παρέα και πολύωρη πεζοπορία για το μεγαλείο ενός πολιτισμού που εντυπωσιάζει σε κάθε του αφορμή. Για να καταλήξει η «ορειβατική παρέα» των Locas Botas στην ανάβαση του Rainbow Mountain (5.036), με ανάσες κομμένες και χαμόγελα ζωής στην κορυφή.
Η τρέλα της ανάβασης στο Rainbow Mountain, Περού.
Η διαμονή στον Αμαζόνιο (Rurrenabaque) θυμίζει διανυκτέρευση σε αιώρες, βόλτα με βάρκες και τολμηρές βουτιές με τους κροκόδειλους στις όχθες και τα πιράνχας κάτω απ' την επιφάνεια. Ο κύκλος κλείνει με την επιστροφή στο Μπουένος και σύντομο πέρασμα απ' την Colonia de Sacramento της Ουρουγουάης, για βόλτα και ηρεμία στην Calle de los Suspiros. Κι αν όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα θα γίνουν έτσι όπως δεν τα έχουμε φανταστεί· σαν ένα ταξίδι που ξεκινά κάθε που επιστρέφω. Σαν μια αίσθηση ελευθερίας που δεν τη χωρούν οι λέξεις, παρά μόνο τη βιώνεις κάθε που φεύγεις.
Η ηρεμία του Αμαζόνιου, Rurrenabaque, Βολιβία.
Στα μοναχικά παιχνίδια της παραλίας, Λίμα, Περού.
Χιλή, στον Τροπικό του Αιγόκερω.
Κατηφορίζοντας τον πιο επικίνδυνο δρόμο στον κόσμο, Death Road, Βολιβία.
Lago Colorado, Βολιβία.
Στο απόλυτο τίποτα, κάπου στην έρημο Atacama.
Το παιχνίδι του δρόμου, Μπουένος Άιρες.
Salar de Uyuni, Βολιβία.
Απογευματινή βόλτα στον Αμαζόνιο, Rurrenabaque, Βολιβία.
Στην τοπική αγορά της Belen Iquitos, Περού.
Πρωινές ώρες στη Isla Incahuaci, Βολιβία.
Caminito, La Boca, Μπουένος Άιρες.
Μπουένος Άιρες.
Στα ερημικά περάσματα της Βολιβίας.
Sol de Mañana: Εκεί που η γη της Βολιβίας ξυπνά.
Μάτσου Πίτσου, Περού.
Ξημερώνοντας στο Κούσκο, Περού.
Αμαζόνιος, Iquitos, Περού.
Ξημερώνοντας στο Salar de Uyuni, Βολιβία.